Karşımdaki adamın kafasında şapka vardı , hacı sakalı gibi sakallıydı. Bir güvenli bölge oluşturmak istediğinden bahsetti. Bana hayalperestlik gibi geliyordu. Haleb gibi bir yerde nasıl güvenli bölge oluşturacaktı ki. Kendisine bize ateş edenlerin kimler olduğunu sordum. Bizi kurtaranlar onlarmış. Yanımızdaki adamı, Erolu sordum. Yan koltukta ben arabayı sürüyorken vurulmuş. Kurtaramamışlar. Çocuğa nasıl açıklayacağımızı sorduğumda kendisinin bizzat ilgileneceğini söyledi. ilk görev olarak bana Haleb'teki insanları çıkaran tırlardan birini verdi. Oarada olan olaylar çok büyük insanlık ayıbıydı. Yakın yüzyılda kaybettiğimiz haleb bizim olmasa bile kültürümüz yaşanmaktadır. Haleb de bombalar yağıyor. Oradaki hiçbir insanı sevmeseniz bile savaş mağduru, masum çocuklar var. Herşeyin olduğu gibi savaşın bile bir adabı vardır. Çocuklar ölüyor orada. En azından onlara acıyın. Hiçbirşeyden haberi olmayan çocuklar ölüyor. Bu bir insanlık ayıbıdır.
Neyse ilk görevim olarak Halebe gittim. Buranın cehennemden farkı yoktu. Birkaç bomba yağdı üzerimize. Kaçarken ilkokullu çocuklar buldum. Korkmuşlar, titriyorlar, bakamıyorlardı bile. Onları bağırarak arabaya bindirmeye çalışıyordum. Ancak üstümüze yağan bombalar bizi öldürürdü. Kimse bedenlerimizi tanıyamayacak, bizi , bu olayları hatırlamayacaktı. Burada olan olayları sessiz bir şekilde, hiç yaşanmamış gibi unutacaklardı.

(Hikayeyi bağlayacaktım ama ilk hikayem ve 400 entry olucak çok uzadı. ileride daha güzel hikayeler yazmayı planlıyorum. Ve gündemdeki birşe ye dikkat çekmek için de bitirmeyeceğim. Tüm partları yazdıktan sonra atacağım.)

kozik
10 saat 54 dk.
···