O telefonda “mustafa, mustafa” diye seslenirken telefonu kapattım. Niyetim telefonu gidip almaktı ama telefonu alsaydım tuş kilidini açamayacaktım muhtemelen. Deseni birkaç defa görmüştüm aslında ama bunu riske edemezdim. Onun beni aramasını bekledim. Korkudan beni aradı hemen. Bir şey oldu sandı. Tam ararken direkt arkasından gelip telefonunu aldım.
- Mustafa!
- Noldu lan? Ne işin var senin burda bir de halanlardayım diyorsun!
- Mustafa telefonumu verir misin lütfen?
- Sen önce bana hesap ver!
- Ya mustafa telefonumu ver!

O sırada lavuk dışarı çıktı. Bizi izliyor. Benden haberdar galiba bin. “nasıl yaparsın lan bunu ba? Allah senin belanı versin. Sana hakkımı helal etmiyorum karaktersiz, kaşar!” dedim gözlerim dolu dolu, ağlamamak için kendimi zor tutmanın verdiği dudak büzüşmesiyle… “mustafa her şeyi açıklayabilirim” gibi klişe şeyler söyledi. “gibtir git” dedim. Yanındaki lavuğa da “sen ne izliyorsun lan huur evladı, gir lan içeri yavşak” dedim. “tamam sakin” dedi ellerini havaya kaldırıp. Sanki Amerikan filmlerinden çıkmış gelmiş kahpe dölü. içeri girdi. Suratına tükürdüm, “yazıklar olsun” sana dedim. Deli gibi ağlıyordu, arkamdan gitme diye bağırıyordu. Hemen barın yanındaki taksiye bindim. Telefon kapanmasın diye de bir yandan uygulamalar arasında parmağımı kaydırarak geçiş yapıyorum. Direkt whatsapp’a girdim.