Gece kafamı yastığa koydum. O gün ders dalgasına yine hiç konuşmamıştık. Aldım telefonu elime ve o atmadan “iyi geceler” mesajı attım. Cevap gelmedi çok sinirlendim. Sabaha karşı 05.00 gibi uykuya daldım. iki saat sonra alarm çaldı uyandım. O uykusuzlukla günaydın mesajı attım sevdiceğime. Yine cevap gelmedi. Whatsapp son görülmesi sabah 06.55’ti. üç yıldır ilk defa iyi geceler mesajıma karşılık vermedi ve bunun için “görmedim kusura bakma aşkım” bile demedi. Hoş ya, artık “aşkım, sevgilim” gibi kelimeleri de kullanmıyordu bana karşı. Ancak ben ona çok güvendiğim için umursamıyordum.
O gün okula giderken gördüm onu. Salına salına, kız arkadaşlarıyla gülerek yürüyordu. Kolundan tuttum ve “seda gelir misin?” biraz dedim. “tabi” dedi. “Hayırdır neden cevap vermiyorsun iyi geceler, günaydın mesajlarıma?” dedim. “Aşkım görmemişim” dedi. Son görülmesini falan hatırlattım. Yemin etti. Bir şeyler uydurdu. Ama sesi de elleri de bedeni de titriyordu. Bir taklar vardı. “Çıkışta buluşalım” dedim, “anlatacaklarım var”. “Ama sınav..” diyecek oldu ki “önemli” dedim.
Çıkışta buluştuk. Nasılsın, iyi misin faslından sonra cep telefonunu istedim. “Bir verebilir misin seda ya lazım da” dedim. “ Hayır olmaz, ne yapacaksın?” dedi. Şaşırdım. “Ne?” dedim. Suratıma baktı korkmuş bir şekilde.