Karşımdaki adamın kafasında şapka vardı , hacı sakalı gibi sakallıydı. Bir güvenli bölge oluşturmak istediğinden bahsetti. Bana hayalperestlik gibi geliyordu. Haleb gibi bir yerde nasıl güvenli bölge oluşturacaktı ki. Kendisine bize ateş edenlerin kimler olduğunu sordum. Bizi kurtaranlar onlarmış. Yanımızdaki adamı, Erolu sordum. Yan koltukta ben arabayı sürüyorken vurulmuş. Kurtaramamışlar. Çocuğa nasıl açıklayacağımızı sorduğumda kendisinin bizzat ilgileneceğini söyledi. ilk görev olarak bana Haleb'teki insanları çıkaran tırlardan birini verdi. Oarada olan olaylar çok büyük insanlık ayıbıydı. Yakın yüzyılda kaybettiğimiz haleb bizim olmasa bile kültürümüz yaşanmaktadır. Haleb de bombalar yağıyor. Oradaki hiçbir insanı sevmeseniz bile savaş mağduru, masum çocuklar var. Herşeyin olduğu gibi savaşın bile bir adabı vardır. Çocuklar ölüyor orada. En azından onlara acıyın. Hiçbirşeyden haberi olmayan çocuklar ölüyor. Bu bir insanlık ayıbıdır.
Neyse beyler tavsiye vermeyeyim. Hale be gittiğimdeki manzara çok fenaydı. Cehennem yaşanıyordu. Kimin tarafından atıldığını bilmediğim bombalardan kaçarken bi kaç ilkokullu çocuk gördüm. Onları kurtarmak için araca bindirdim. Ancak üstümüze resimdeki bomba düştü ve öldük. Bedenlerimizi kimse tanımlayamayacak, belki bir kaç gün yasımız tutulacak ama herkes bu insanlık ayıbını, bizi unutacak.