chicagodaki kamyon

7000. entrym şerefine yazmaktayım bu satırları.
Kulağımda Yunan ezgileri, sıcacık Halkidiki gözümün önünde; ama ben burada üşüyorum. Soğuk değil belki o kadar ama, içim üşüyor. Bazı şeyleri düşününce de yanıyor aslında. ikisi ayrı şeyler. Yapayalnız olmanın buz gibi soğukluğu ayrı, akıp giden yılların ve "ben" olmanın içimi yakıp kavurması ayrı... Bu ağır yükler altında ezilip gidiyorum işte. Neyse, yine de dayanıyoruz. Hem birçoğumuzun yaptığı da bu değil mi zaten, hastalıklı pgibolojilerimizle başa çıkmak için ölümüne çabalamak... Başardıkça yaşıyoruz. Aman, çok dağıldı konu. Kusuruma bakma, bazı şeyleri yazmak daha basit olabiliyor. Yazmak için doğru yer burası mıydı bilmiyorum ama, en azından okursun işte. "Ne gevelemiş bu?" diye. Başka türlü "ne desem sıkarım acaba karşımdakini" diye düşünüyorum insanlarla konuşurken ama böyle bir yerlere dolu dolu yazınca zorla okuyorlar. istemeyen gibtiri basıyor. O yüzden böyle içimi de ucundan ucundan dökeyim dedim şuracıklara. Neyse ne. Sözlükteki en değerli yazarsın. Sana çok geç rastladım ama maalesef; bunu da düşününce içi yanmıyor değil insanın. Akıp gitmiş aylar, yıllar insanın içine oturuyor; bir daha da ömür boyu çekip gitmek bilmiyor işte oradan. Yapacak bir şey yok, en azından tanıdım seni işte. Özel bir yazarsın, yerin daima başka olacak. Anı biriktiririz belki biraz, önümüzdeki zamanlarda. Unutulmayacak şeyler. Andıkça içimizi yakanlardan değil ama, içimizi ısıtan ve bizi yalnızlığımızın o soğuğundan kurtaran anılardan biriktiririz. Yaşadıkça göreceğiz, kim bilir belki unutursun beni... Ama sen farklı olacaksın, en azından tanıdığım en farklı yazar olacaksın hep. Bir amy, bir sen daha ne diyeyim ulan?! Tatlı geceler hadi.