"Haline bir bak Allah aşkına! Neden bunca gülüyorsun? Neden her ayıbını yüzündeki tebessümle örtüyorsun? Tebessüm boyası silecek mi sanıyorsun onları? Ayıbı örtecek bir renk, bir boya, bir örtü yok oysa, bilmiyor musun da öyle vehmediyorsun? Elbet birgün o boya da akacak ve gün gibi çıkacak tam orta yere ettiklerin ve sen geç kalmış, hatta geç kalmaya bile geç kalmış olacaksın.
Hayaline geliyor mu çok eski vakitler? Çok evvelden gördüklerin, işittiklerin, bildiklerin, söylediklerin, yapıp ettiklerin ve sonra gizlediklerin... Gizli kaldığını zannettiklerin... Hatırına geliyor mu? Kimseye söyleyemediklerini mesela, kimse bilmesin istediklerini, günah diye bilip de yine de ettiklerini hiç düşünüyor musun? Şahidi yok zannettiğin suçların hiç düşüveriyor mu zihnine ve sen belki bir gecenin karanlığında ya da bir insan yalnızlığında, yine kimse yok sandığında kendine kendini itiraf edebiliyor musun? Ağlıyor musun yaptıklarına? Günahlarına ağlıyor musun?
Ağlıyorsun ey insan! Ağlıyorsun ki insansın ve insansın ki ağlıyorsun. Lakin sen ağlayınca geçer sanıyorsun, gâfil! Oysa ağlayınca geçmez de anlayınca geçer. Anlamıyorsun.
Günahlarının ağırlığını çekiyor musun omuzlarında? Lakin yine o ağırlıkla da olsa aynı günahı işliyor musun? "Dur" diyebiliyor musun kendine? Diyemiyorsun. Her hatana pişman olup ve tövbe edip bir yeni günaha hazırlıyorsun kendini. Yeni bir günah için eskisine tövbe ediyorsun. Tövbelerin de sahte senin, pişmanlığın da yalan. Lakin şaşıyorum ben sana; halen dahi nasıl gülüyorsun? Ve sen bütün bunların bir şahidi yok sanıyorsun. Ne gaflet! Zira var olduğunu bilmiyorsun.
Ben biliyorum ey insan! Biliyorum ki yapıyorsun hepsini. Evvela hatalar ediyorsun, suç işliyorsun ve günahlara giriyorsun lakin sonra belki bir anlık pişmanlıkla tövbeler ediyorsun. Hatta kimseye söyleyemiyorsun bunları, kimsecikler bilmesin istiyorsun. Lakin ben biliyorum ey insan. Ben biliyorum, zira her vakit seni izliyorum. Seninle nefes alıp seninle veriyorum. Konuşuyorum seninle. Hiç kimsenin olamadığı kadar yakın oluyorum sana. Kimse yok zannedip de yaptığın her şeyi ben görüyorum. Her hata ettiğinde, her günah işlediğindr, her suça düştüğünde ben yanı başında oluyorum. Beni biliyorsun lakin benden bilmiyorsun suçlarını. Ben seni biliyorum ama sen beni bilmiyorsun. Ne gaflet!
Ben mi? Kim miyim ben?
"Ben hep seninleyim, seninim, senim *nefsinim* ben."