"NASIL MUTLU OLUNMAZ"

Mutlu olma isteği aslında türümüzden süregelmiş, olması gereken bir yönelimmiş gibi zihnimizde oluşturduğumuz bir algıdır.

Sanki mutlu olmak iyiymiş gibi dayattı bize sezgilerimiz binlerce yıldır. Ya tam tersi olsaydı?

Herkes mutsuz olmak için yaşasaydı?
Mutlu olmak, aslında ondan kaçmamız gereken bir olguymuş gibi hatırlansaydı?
Ya bugün çok mutluyum diyip arkadaşımızın omuzunda ağlasaydık?
Sevdiğimiz bir şey gerçekleştiğinde kırgınlaşsaydık?
Yeni doğmuş bir bebeğe üzülseydik? Ki normal şartlarda da yeni doğmuş bir bebeğe üzülmeliyiz kanaatindeyim.

Velhasıl, nasıl mutlu olunmaz? Gayet açık.
Doğup büyüdüğümüz şu dünyada, her şeyin yolunda gideceğini düşünerek yaşarız. Sağlığımız dahil. Ama aslında dünyada her şey düzensizliğe doğru gider. Evren yasalarında buna Entropi Kanunları da denir. Her şeyi yıpratan bir kanundur bu.

Örneğin, -gidebilecek her türlü aksiliği atarsak- ortalama 70 yıl yaşam sürecimiz vardır. Doğduğumuz andan itibaren oksijen denen illetin bize nefes, yaşam ve hayat verdiğini düşünürüz. Aslında derimizi buruşturan, ciğerlerimizde dolanan, 70 yıl içerisinde bizi çökertecek olan da odur, demiri paslandıran da, alevi harlayan da…

Yerçekimi… bacaklarda varis, bel fıtığı, deri çekmesi gibi zararları vardır yaşadığımız süre boyunca.

Aslında yararımıza diye düşündüğümüz bu kadar şeyin, aslında ne kadar yararımıza olmadığını gördüğümüzde, asıl mutsuzluk, asıl arkadan vurulmuşluk, asıl "Sen de mi Brütüs" işte asıl olarak budur.

Bunun farkına varmak, aslında kendimizi bir o kadar da aptal hissetmemize neden olur. Yaşam verdiğini düşünüyorsun; yaşatıyor seni, yaşlandırıyor. Yaşam kaynağın, evin, vücudunun her yerinde.

işte aptalsın, aslında öyle değil. içten içe seni didikleyen, bitiren, kemiren birer nedenden birkaçı saydıklarım. işte sana mutsuzluk. Bence budur.

Dünya bile bize bunu yapıyorsa "insan"lığa hiç girmeyeceğim, orası sizin hayalgücünüze kalmakta.

Hadi eyvallah.