kayışlar koptu, bilincim tamamen bilinmezliğe sürüklendi. arafa. şimdi tribe girilecek kısıma giriyoruz, çünkü hep klişedir değil mi. bi kız vardır, ben bu anları çok net hatırlıyorum, saf duyguları. onları olabildiğince betimleyebileceğim, bir harf, kelime, cümle ne kadar iyi anlatabilir ise o duyguları o şekilde anlatmaya çalışacağım. insanlardan izole şekilde yaşadım uzun süre, insanları bir konuşma yapacak kadar bile doğru görmedim. yazın kirini, pasını üstümden atıp okula tekrar döndüm. son sınıftım. oks idi sanırım ismi, öyle olması gerek. benim hiç umrumda değil, olamaz, olmamalı, olamıyordu. sanırım bir süre sonra bi sıcaklık hissetmek istedim. bir benlik en azından, yıllarını içine atmış birisi olarak göz teması kurabileceğim bir insan istedim. sadece göz teması kadar küçük düşündüm. yanlış anlaşılmasın bunları düşünürken kız arkadaştan kastım değildi, sadece bir insan. yıllardır yüzünü gördüğüm müdüre sınıfımı sordum 1 yıl önce yaptığım gibi. o kadar fazla boşvermişlik içinde yaşıyordum ki, o anlarda herhangi bir şey düşünüyor muydum ya da bulunduğum durum beni rahatsız ediyor muydu veyahut hiç öyle kalmaktan sıkılıyor muydum bilmiyorum. en sol köşe hep favorimdir, belki de hayatımdaki birkaç sürekliliğimden birisi. gittim en sol köşeye oturdum, yanıma başka bir insanın da oturduğunu kapının çarpılıp içeriye hocanın girmesiyle anladım. bu anları iyi hatırlıyorum, ilaçlarımdan dolayı hatıralarımı kaybettiğimi farkettiğimde bir kenara not aldım, yarım yamalak. sadece anımsamak ve sonrasında bir bütün olarak hatırlayabildiğimi hatırlamak için. buraya ise tam çözüm halini yazıyorum.