okul zamanları geldi, hiç asabi olamadım ben. baş kaldırmadım hayata, biliyordum çünkü ne kadar gereksiz ve değersiz olacağını. okul kavrdıbını da bi köşeye attım velhasıl. işlerin ne kadar iyi olup olmaması umrumda değildi, 12 yaşına doğru yaklaşan bir insan müsvettesi düşünün. müsvette evet, çünkü nasibimi alamadım o zamanlar, hiçbir şeyden. her şeyden vazgeçmiş bir insan müsvettesi. vazgeçmek kelimesi basit kaçıyor aslen, fazla telafuz ediliyor. ağız alışkanlığı haline geliyor, içi çürümüş bir insan diyeyim daha doğru olsun. o kadar bilinçsizdim ki, ne zaman büyüdüm ne zaman yaşadım kaç yıllarımı sömürdüm bunlar gereksiz kavramlar haline geldi. zaman sadece yaşamayı kendilerine değer kılanlar için yavaş akarmış, ben boştum. boşluktan ibaret. o zamanlar tabii daha iyi bir durumdayız, en azından daha az yıpranıyordum bu belki sırtımdaki yükün hafiflediğindendir ki artık sırtımdan vazgeçmiş biri idim bu yüzden bu yükün ne kadar ağır ne kadar hafif olmasının bir önemi yoktu ya da sadece çok fazla yıprandığım için artık hafif kalmaya başlamıştı her şey. evde doyması gereken iki boğaz vardı bu yüzden bizim durumumuz çok daha çabuk iyiye gidebiliyordu. yaşım 14, belki de hayatımda hatırlayabildiğim tek somut zamanlar. hatırlanmaya değer. sakallarım vardı benim, 14 yaşında bir insan müsvettesiydim, göz torbaları mosmor. küçük çerçeve yaklaşık 1.50 numara gözlüğü ve bi tutam sakalı olan bir insan müsvettesi.