Karsimda askerleri görünce anlamıştım olayi zaten. Hayatin bir kere daha sillesini yediğimi anlamistim.O yaşımda cok görüp geçirmiş olmam beni o yaşimda hayattan soğutmuştu. Hayatimda ilk kez bu kadar fazla ağlamiştim.Çünkü benim okumam için hayatını vermiş bir kişi şimdi vatan için vermişti hayatini ama bu sefer mecaz olarak değil.Ben o günden sonra vatanima çok sadik oldum beyler.O günden sonra hayatima daha da bağlandim aksine çünkü madem hayat benle uğraşıyordu bende onla uğraşacaktim okuyup abimin gözünu arkada birakmayacaktim.Şimdi bu yazdiklarim dile kolay geliyor dimi herşey basit geliyor ama ne yazıkki öyle değil hayat senle bir uğraşmaya başladimi devamini getiriyordu. Birkaç yil geçti ortanca abim de askerliğini bitirmişti. Edirnede yapmıştı askerliğini hayata tek tutunma amacım o olmuştu. Sadece o vardi hayatimda bende o yokken derslerimle ilgilenmiş hukuk fakultesini bitirmis avukat olmuştum. Zaten Denizlide oturuyorum. Denizlide avukatligima devam ettim. Ileride çok para kazanacaktim ama gözüm parada pulda değildi. Keşke simdi ailem olsaydi da ben buralarda olamasaydim. Neyse abim askerlikten döndüğü gün ona sürpriz yapmaya karar verdim. Onca hayatin sillesini yememe rağmen gene eylencemden vazgeçmedim. Belkide hayata tutunmamin sebeplerinden birisi de budur!