Eve geçtim. Odamda yatağa uzandım. Işığını kapattım odanın. Dışardan gelen hafif ay ışığı geliyordu içeri. Sırtüstü uzandım yatağa. Kulaklığı taktım. Düşündüm.Düşündüm. Ne günle be beyler. Bu hayat hergün birşey alıyor zütürüyor bizden.Her gün bir yaprak daha eksiliyor takvimlerimizden.Ya biz.Ne yaptık kendimiz için bu hayatta .Başkalarını düşünmekten kendimiz mutlu olamadık. Ama bazen başkalrının mutluluğuda mutlu edebilir insanı.Ben duygularımı resim çizerek yada müzik söyleyerek ifade edemem beyler. Ben yazarım. hep yazarım. O yüzden sözelci oldum zaten.

Cidden elifle tanışalı daha 2 hafta bile olmamıştı beyler. Ama bir ekgibliği sildi süpürdü beni benden. Neden aşık oluyoruz beyler. Üzülmek içinmi yoksa.

Bu duygularla gece uykuya dalmışım. Sabah telefnun çalmasıyla uyandım arayan elif ti. Ama bu sefer aradığı için sövmedim aksine dünyalar benim oldu. Bir güne daha sevdiğim kadının sesini duyarak başlayacaktım.