Videoda şarkı söyleyen küçük-tatlı çocuk benim. Okul tiyatrosu yıl sonu gösterisini yaparken perde arasında sahneye çıkmıştım. O zamanlar dokuz yaşındaydım. Bunun için bütün bir ders yılı boyunca; tahtanın önünde arkadaşlarıma, öğretmenler odasında öğretmenlere, çağırdıklarında başka sınıflara gidip aynı şarkıyı söylemiştim. Evet, çok çalışmıştım. Bu yüzden çok iyi söylüyordum. Hatta şarkıyı söyleyip ünlü yapan şarkıcıdan bile daha iyiydim. En büyük yeteneğimi kullanmıştım. Sesim değil, müzik kulağım da değil, hayır. En büyük yeteneğim çalışmaktı. Yoksa şarkı söylemeyi hiç beceremezdim.

Müzik konusunda kendi yeteneğimin, daha doğrusu yeteneksizliğimin farkında olmama rağmen diğerleri, o geceden itibaren geleceğimle ilgili önemli kararlar almama neden oldular. insan ne olacağı konusunda çevresini değil, önce içindeki sesi dinlemeli. Bir kere şarkı bitince beni çılgınca alkışlayan o kalabalık seyirciden şu an ne kadar çok nefret ettiğimi belirtmeliyim. Hayatımı kararttınız. Şarkıyı dinlediniz, beğendiğinizi gösterdiniz ama neden tekrar söylemem için dakikalarca ısrar ettiniz.

Sıra bana gelene kadar sahne arkasındaydım. Şarkıyı söyleyince oyunun ikinci perdesini annem ve babam ile seyretmek için aşağıya seyircilerin arasına gidecektim. "Bir daha, bir daha!" Alkış... Merdivenlerden inip koltuğuma giden yolda yürümeye çalışırken bir kaç çift el tarafından kaldırılarak, yine sahneye taşınmıştım. Her şeyi videoda görüyorsunuz. Babam el kamerasıyla hepsini çekmiş. Görmediğiniz ama görmeniz gereken; şarkıyı ikinci kez söyleyerek yerime