Bakıcıların, çocukları dövdüğü videoları izlemek hoşuma gidiyor.

Zekadan tahrik olurum.
(bkz: sapyociksüellik)

Kendi kendime felaket senaryoları kurarım ve alakası olmadığı halde bir arkadaşımın arkamdan iş çevirdiğini falan hisseder, ve buna inanırım. Hiçbirine güvenmiyorum.

Mutsuzluktan besleniyorum. Ciddi ciddi. Çocukluktan beri bu böyle. Üstte de bahsettiğim gibi aile içi şiddet gördüğüm, dışlandığım, ötekileştirildiğim senaryolar yaratıp bundan zevk alırım. Ya da filmlerdeki dövülme, ölüm, terk edilme gibi konular ilgimi çeker. Aslında, içten içe başıma gelen kötü şeyleri seviyorum.