Hemen olaya geçmeden kendimi tanıtayım şuan birlikte olduğum biri var hatta nişanlandık geçen ay. Gerçekten seviyorum onu. Üni de bütün kızlardan nefret ettiğim için hiçbiriyle takılmadım. Ama nişanlım olan kız aile dostumuzun kızıdır ve beni gerçekten seviyor.

Aradan 30 dk civarı bir zaman geçti yeniden kendimi toplayıp aradım onu. Bu sefer aradığım an açtı telefonu. Ürkek ve narin sesiyle lütfen yardım et lütfeeen. Diye bir yakarışlarını duydum. Ondan nefret etmeye çalışmıştım zamanında ama başaramamıştım. Çok seviyordum çünkü onu. Kendime itiraf etmekten korksamda hala seviyordum onu. Ama nişamlıma ihanet de edemezdim. Daha fazla düşünmeden arabama atladım.

Dava dosyasında adres yazıyordu. Büroma yakın sayılabilecek bir mesafedeydi. Gittiğimde bir kalabalık dikkatimi çekmişti. Gecekondu gibi bir evin önüydü. Evet o burada kalıyordu. Merdiven basamaklarında ağlayarak oturuyordu. Kucağında bebeği de vardı. Komşuları onu teselli etmeye çalışıyorlardı.

Onun her gözyaşı için bu dünyayı yakardım oysa ben. Onun için ölüme bile giderdim gözümü kırpmadan. Ama hali ortadaydı. Bu düşünceler aklımda dolanırken evlerinin kapısında kocası olduğunu sonradan anlayacağım insan vardı. Bakın insan diyorum adam demiyorum. Adamlık böylelerinr gitmez. Gerçi insanlıkta söylenemez ama neyse...

Arabamdan indim. Kalabalığı yararak yanına gittim onun. Göz göze gelince birden gözyaşlarım sel gibi boşandı. Kendimi kaybettim bende. Derkem ayağa kalkıp bana sarıldı. Ağlıyordu. Hemde deli gibi ağlıyordu...