Güzel bir uyku, arkasından demli bir çay derken sağa sola sordum kiralık ev var mı bir arkadaş sorar diye, bizim binanın tam karşısında yeni binalar var, 60 metre kare kutu gibi ev, hem de uygun, heh dedim tam karşımız arada bir kaçar onda kalırım falan diye tatlı düşünceler kafamda fink atıyor.

Haftasonu geldi kızla buluştuk. Dedim sana çok güzel bir ev buldum tam bizimkinin karşısında, bir sevinip boynuma atladı ki, yıllardır hasret kaldığım sevgiyi birkaç saniyeliğine de olsa tattırdı bana. Hemen gittik evi gördük, tabi kız karşı apartmanı işaret ederek burası sizin ev mi dedi. Dedim evet. Annemde bizi birlikte eve girerken görmüş, çıkarken hemen tuttu kolumuzdan kız arkadaşına börek yediricem diye.

Dedim ana kız arkadaşım değil normal bir arkadaş, ama bir de hoşuma gidiyor ki sormayın. Kız da meraklı böyle şeylere, annemden önce girdi eve. Ulan rüya gibi. Annem sırpça bilmez oy gurban olduğum çıkar ayakkablarını diye kıza konuşuyor, kız sırpça birşeyler geveleyip kahkaha atıyor.

Neyse hep beraber oturduk yedik içtik. Kız dedi artık gitmem lazım geç oldu. Neyse şekil olacak ya, cepteki son parayla taksi tutup kızı eve bıraktım. Gerçe ev sayılmaz, istanbul üniversitesi fatih kampüsünün önünde, kütüphaneye girişin olduğu tarafa bakan yolda indi.

El sallayıp okula girdi.

Ben de çaktırmadan inip tranvayla iskeleye oradan vapurla karşıya derken, dolmuş minibüs ile eve geldik.

Cepte para kalmadı, ama öyle mutluyum ki. Dedim bu sefr ilk mesajı o atacak.

Neyse bekle, bekle derken gece oldu mesaj yok.. E merakımıza yenilip bir mesaj gönderdik, telefon bile şaşırdı sanki;

"Mesajınız iletilemedi!"