Bu sefer arkada kalan kulübenin telefonu çaldı. Adamlar resmen beni izliyor, geçtiğim noktaları biliyor, zamanı biliyor ve beni arıyorlardı.

Dayanamayıp açtım telefonu.

Bu sefer Türkçe bir ses vardı;

"Sakın birlikten çıkma, birlikte kal" dedi ve suratıma kapattı.

Ulan dedim noluyor. 2 güne terhis olacağız. Nasıl kalacağım birlikte. Biletim vs herşeyim hazır.

Ulan nöbete de geç kalıcaz derken koşar adımlarla nöbet yerine vardım, aklımda bin türlü numara, noluyor ne bitiyor, salak mı bu adamlar neden beni dinlemiyor? Beni kim sanıyorlar? Nizamiyeyi terk etmesem bu sefer komutana ne diyeceğim.

Ulan nöbette bitmiyor, hava -4 derece, ilmik ilmik terliyorum korkudan.

Acaba şuan açık hedef miyim? Sırp birliği 400 metre ötede, eğer orada bir adamları varsa, bu zifiri karanlıkta beni indirseler kimse bulamaz faili. Nöbet yeri 1980 yapımı, hala kum torbalarının arkasında tutuyoruz nöbeti, çömelsek, denetleme var her gece disiplin cezası yiyeceğiz askerlik yanacak, ayakta dursak canımız burnumuzda atıyor.

Hayatımın en uzun iki saatiydi