Aylardır sadece dinliyorum. Yani gündelik geyikler hariç kimseye hiçbirşey anlatmıyorum. Buna rağmen insanlar kafayı yemiş gibi sürekli birşeyler anlatıyorlar bana. Bazen dikkat ediyorum, her gün üst üste bana aynı muhabbeti yapanlar bile var.Ama ben bir -a desem aman ya bi bırak şu halleri diyor yine aynıları. Bazıları da var ki;ben selam demesem ağzını açmayacak. Özellikle sadece menfi davranışlarda bulunanları saymıyorum bile. Canı sıkıldıkça yazıp saçma sapan muhabbetler yapanı da var tabii. insanlar o kadar sıkılmış, o kadar kimsesiz ki gözlerine bakıp ‘naber’ diyeni bulduklarında başlıyorlar anlatmaya. Bazen iyi oluyo evet ama bazen öyle yoğun bir kafada oluyorum ki ani patlamalar yaşıyor, ani kırgınlıklar yaratıyorum. Bazen sanki bilincimle oynayıp duran bir yaratıkla yaşadığımı düşünüyorum. Zihnim kablolarla dolu. O yaratık sürekli yerlerini değiştirip duruyor kabloların, dayanılmaz bir hal alıyor zihnimdeki akım. Üstelik o kadar terbiyesiz ki bu yaptıklarına kahkahalarla gülüyor. Zihnimin boşluklarında kahkahası yankılandıkça daha çok sinirleniyorum. Bazen sinirden gözlerim doluyor. Soyutlanmak istedikçe zihnimdeki ve çevremdeki yaratıklar çoğalıyor. Ben sustukça onlar daha çok konuşuyor. Tek isteğim sessizlik. Yanında sessizce ve sakince uyuyabileceğim biri belki de.. Zihnimi susturacak birşeyler, ilahi bir güç yada bir mucize ne bileyim. Sayın Ç.'nin de dediği gibi “gibtirin gidin lan hepiniz” diyorum. Gitmiyorlar. Susmuyor zihnimdeki yaratık. Olum çok sinir bozucu ya.