binlerce asker….binlercesi…gencecik askerler….üzerlerindeki yazlık çöl üniformaları ile oracıkta donarak can verdiler….bir komutan…askerlerinden birinin bir ağacın altında karları kucaklayarak bağırdığını söylemiş….soğuktan çıldıran askerler olmuş….fırtına azaldığı zaman görüş biraz daha açılmış…bir Rus komutan günlüğüne şöyle yazmış hatırladığım kadarıyla anlatıcam….elime dürbünü alıp cephe ilerisine baktığım zaman ayakta Türk askerlerini gördüm….dürbünümden bakarken….RESMEN ÇILGINLIK BU…ADAMLAR AÇIK HEDEF OLMUŞLAR….diyerek bağırdım ve atış izni verdim….ama adamlar yerinden kıpırdamıyordu….sonra atışı durdurdum ve yavaş adımlarla askerlerin yanına doğru gittim amacım onları bu cesaretinden ötürü tebrik etmek ve cephenin gerisine bırakmaktı….onları öldüremezdim….bunu kendime yediremezdim….yanlarına gittiğim zaman gördüklerim beynimden vurulmuş gibi olmama neden oldu….5 kişilik bir ekip diz çökerek nişan vaziyeti almış….tetiğe asılmak istemişler ama asılamamışlar…arkalarında iki tane katırın başında kafası yukarı bakan bir asker daha…ve grubun sağ tarafında….ayakta duran biri….dimdik…sol eliyle dürbününü sımsıkı kavramış…sağ elinde bir REVOLVER... O ŞEKiLDE DONMUŞLAR…..