Okulun ta dıbına koyum. Derse bile hocalar girmiyorken ben niye kırk dakika bu andavalları çekiyordum. Tamam ulan ben maldım ama bunlar muallak dıbına koyayım. Sabahın köründe müdürün laklakını dinledikten sonra geçtim sınıfa. Sıra arkadaşım Yusuf’un yanına geçtim. Gene horluyordu . Yoklama almak için müdür yardımcısı girdi sınıfa zar zor kolundan kaldırabildim Yusuf’u. Yusuf da benim gibi garibanın tekiydi. Sınıfta garibanlığını kabul eden iki kişiden biri Yusuf biri ise bendim.
Öyle böyle derken arka sırada taşaklarımı kaşıya kaşıya geçirdim vaktimi. Eteğini boğazına kadar çeken kızlarla yiyişen muallakleri izleye izleye geçti okul. Oturduk Yusuf’la bir parkta.Mal mal seyrediyoruz etrafı ne onun muhabbet edesi var ne de benim.Ben dayanamayıp ‘Hayat aynı cam buğusu gibi degil mi lan.’ dedim. Yusuf ‘Ne diyon dıbına koyum çeşit çeşit konuşuyon .’’dedi.iki gram kederlenek dedik ona da zam yapmışlar galiba boğazımda kalmıştı dıbına koyum.Ben kalktığımda Yusuf’ta hazır bekliyomuş gibi kalktı. Vedalaşıp evimize dağıldık.
Eve girdiğimde tüm evi karanlık istila etmiş sanki beni gençliğimden yakalayıp kendi yoluna sürüklüyor gibiydi. Kafam iyice bunalmaya başlamış buhranın eşiğindeydim. Gerçek hayata dönebildiğimde ise sadece kapı eşiğinde bekliyordum.
Televizyonu açtım. Saçma sapan kıyafet giyerek en güzel kıyafeti seçeni seçen bir yarışma , arkadaş grubunda birbirine atlamayanın kalmadığı bir dizi ve dingillerin doluştuğu yarışma. Bunları gördükçe kendimde olan potansıyeli seziyordum.Çevremin bana ördüğü dört duvarı bunları gördükçe her seferinde bir balyoz vuruyordum.Bu sefer ki balyoz duvarda bir çatlak yaratmıştı. Artık içeriye bir ışık süzülüyordu.
Mutfağa geçip çaydanlığı koydum ocağa. Çayın demlenmeyesiyle bende demlenmeye başlamıştım. Sanki akıl bana artık bahşedilmiş gibi hissediyordum. Hatta aklın yokluğunu o kadar aramışım ki akla erer ermez kendimi hayatımı sorgulamaya başladım. Sonra demlenen çayı yanıma alıp kendi kendime sohbete giriştim.