28 yıllık kısacık ömrümde anladım ki insanı öldüren, yaşamaya dair tüm arzusunu solduran şey umutsuzlukmuş. Hiçbir şeyin düzeleceğine dair, geleceğe dair hiçbir umudun olmaması insana bir nefes daha almak için bile bir şevk bırakmıyormuş. Eskiden hep düşünürdüm insan sevdiklerini bırakıp nasıl hayattan vazgeçer diye. Bu yüzdenmiş meğer. Umut fakirin ekmeği, diye bu yüzden derlermiş. Her gün normal davranan insanların nasıl olup da birden bire aramızdan çekip gittiklerinin sırrı buymuş. Vay anasını..