“ Ben şimdi 37 yaşındayım….hastalık ortaya çıktığında henüz 16 yaşında başında kavak yelleri esen bir gençtim….ailemi kaybettim….annem…babam…kardeşim…sevgilim gözlerimin önünde öldüler….neden biliyor musunuz ?... bu yürüyenlerle mücadele kapsamında şehirlere atılan nükleer füzeler sayesinde….hepsi öldü…hepsi….televizyondan yaşadığım şehrin alev topunun arasında kalışını canlı olarak izlemiştim…..şimdi elinde aynı roketlerin olduğunu gösterircesine bazı kişiler bize göz dağı vermek istiyorlar….roketleri sağa sola fırlatarak aynısını bir gün üzerinize atacağız diyerek tehdit ediyorlar….fakat şunu bilmiyorlar ki…tehdit ettikleri kişiler yalnız değil….bu mücadeleye….bu direnişe hayatlarını adamış kişiler….tehdit ettikleri kişiler bir zamanlar TÜRK SiLAHLI KUVVETLERiNiN askerleri….tehdit ettikleri kişiler vatanı tekrar yaşanabilir hale getirmeye çalışan kişiler….VE BU KiŞiLER ÖLSELER BiLE ARKALARINDAN GELECEK YÜZLERCE ÇOCUĞA SAHiP…..BAŞKA iNSANLARIN AiLELERiNE VEDA ETMESiNE iZiN VERMEYECEĞiZ….ANNELERiNiN, BABALARININ, ÇOCUKLARININ GÖZLERiNiN ÖNÜNDE ÖLMELERiNE iZiN VERMEYECEĞiZ TÜRK ASKERiYiZ BiZ…..BiR ÖLÜR….BiN DiRiLiRiZ……BiR ÖLÜR……”
“BiN DiRiLiRiZ……”bu sözü helikopter pistinde bekleyen askerler aynı anda gırtlakları yırtılırcasına söylemişlerdi….