Yine bir Kasım Sabahı hüzünle uyandı Türkiye. Üç beş gün sonra güle oynaya baba ocağına dönmeyi planlayan yiğitlerimiz, şimdi 2 metrelik tahta kutusunun içerisinde dönüyorlar baba ocağına. Geriye ciğeri paramparça olmuş analar, yarım kalmış babalar, gözü yaşlı eşler ve yetim çocuklar kalıyor. Ne yazık ki bu lanet terörün önüne geçemiyorlar, geçemiyoruz. Elimizde çoğu imkan olmasına rağmen, nedense önümüzde kocaman bir kaya parçası duruyor. Bu kaya parçası bizim elimizi kolumuzu bağlamış durumda. işte bu kaya parçası yüzünden Allah'ın dağının herhangi bir ininde bir it sürüsü hızla çoğalıyor. Bunun önüne artık geçmeliyiz.

Ne denebilir ki başka bu kaya parçası önümüzde durduğu müddetçe; o dağın bir ucundaki huur çocuklarını temizlemeye çalışan şanlı, kahraman yiğitlerimiz şehit olmaya devam edecektir. Bir söz vardır, " ŞEHiTLER ÖLMEZ, VATAN BÖLÜNMEZ ! ". 'Şehitler Ölmez... ' sahi, "Onlara ölü demeyiniz." buyuruyor Kader Sahibi. Böyle ölümler ağlanılacak değil, gururlanılacak ölümlerdir. Bir kere ölüm yok olmak demek değil ise ve şehitlik mertebesi Allah katında yüce bir makam ise ne diye üzüleceğiz ? Hemen ardından yükselen 'Vatan Bölünmez.' sözü kim bilir kimlerin yüreğine korku salıyor.

Unutma bu ülke uğruna gerekirse canını feda edecek dostum, "Yüreğimizi parçalasalar da, vatanımızı parçalayamayacaklar !" Elbet bir gün soyu sopu kurumuş olacak bu huur çocuklarının. Ama daha kaç şehit verildikten sonra ? Daha kaç defa "Vatan Sağolsun" dedikten sonra ?

Söylenecek söz yok artık. Ateş düştüğü yeri yaktı ! Ne de güzel demiş büyük üstad Mehmet Akif ERSOY, "Vatan için ölmekse kaderim, böyle kaderin ellerinden öperim." Ey şehidim; vatan için yaşayıp, vatan için öldünüz. Siz rahat uyuyun; toprağa değil, kalplere gömüldünüz ...

Edit 1: Prim diyenler olmuş. Prim yapmaya çalışsam bile şanlı şehitlerimiz üzerinden yapmam. Bunun vebalini üstlenemem.