Selamın aleyküm beyler. bugun size hayatımda yedigim en güzel dayagı anlatıcam(olaylar tamamiyle gerçektir)

büyük çaplı normal bir insanın üzülmesi veya sinirlenmesi gereken birşeye bazen tepkisiz kalıyorum ama küçücük yoktan bir sebepte sinirimden köpürebiliyorum. ruhsal olarak dengesizim ben. çok küçük yaştan beri hep kavga ederim. kimseyle anlaşamam kolay kolay.her zaman bana kıl olan topluluklar olurdu. ilkokulda da,ortaokulda da, lisede de.açıkcası bende az şerefsiz değildim. kız erkek farketmeden çogu kişiye çektirmedigim acı, yapmadığım binlik kalmamıştı. kıl olmaları normaldi yani.bu gavatlarla hep bi mevzu içindeydik zaten. bazen 3 kişiye bazen tek kişiye karşı kavga eder çoğu zaman döver Nadiren de kaçardım.bi süre sonra bunların hepsini geride bırakmıştım tabi. O zamana kadar semtte adım çıkmıştı zaten.her taşın altından benim çıkmam yetmezmiş gibi belayı hep üstüme çekerdim. yaptıgım şerefsizligimin bir bedeliydi bu.dersimi aldım bende karıyı kızı, içkiyi kavgayı herşeyi bıraktım.bu yaptıgım çocukluk felan deyip 2 yıl uzak durdum. zaten üniversite sınavı yaklaştığından asosyale bağlamam gerekiyordu.bu süre zarfında birazcık da paslandık tabi.ta ki lisenin son senesinde yeni okula geçene kadar..

Edit:15 dakka sonra Yeni part gelcek.
Daha deminki başlıkta partı çok uzun yazdığım için yeniden açtım.

Şuku verin sizle de mevzu olur huurlar.