Aradan birkaç gün geçti. Bir gece yine gece yarısı, hemen hemen aynı saatte zil sesiyle uyandılar. Bu kez ikisi birden koştular kapıya. Hayret ! Yine kimse yoktu. Karısına :
- Acaba birisi bize oyun mu oynuyor, şaka mı yapıyor, yoksa bizi korkutmak mı istiyor? Dedi. Karısının rengi atmıştı, titriyordu. Salona geçip oturdular. Ne olabileceğini, zili bu saatte kimin ve hangi nedenle çalmış olabileceğini düşündüler. Uyuyamadılar bir süre. ikisinin de aklına mezarlık ve ecinniler geliyordu. Fakat bir türlü birbirlerine söyleyemiyorlardı.

Ertesi akşam yine aynı şey oldu. Kapı zili çaldı uzun uzun. Koştular kapıya, yine kimse yok. Bazen her gece, bazen de bir gece ara ile, gece yarısı kapı zili çalıyordu. Rahatları, uykuları kaçmıştı karı kocanın. Korku, dağları beklemeye başlamıştı.

Kiracı ertesi gün durumu ev sahibine açtı. Ev sahibi alt katta oturuyordu. Oturup konuştular. O gece nöbet tutmaya, hemen her gece kapıyı çalan kişiyi yakalamaya karar verdiler. Ev sahibi, kapının önündeki arabaya girecek, kapıyı hemen her gece kimin çaldığını görecekti. Kiracı da içerde bekleyecekti. Kapı çalar çalmaz, ev sahibi arabadan , kiracı içerden çıkacak, zili çalana basacaklardı dayağı. Yeterse yeterdi artık... Gece yarısına doğru ev sahibi, kapının önündeki arabanın içine girdi, uzandı. Arabanın park edildiği yer karanlıktı. Kapıyı her kim çalıyorsa, karanlıkta ev sahibini göremeyecekti. Kiracı içerde, kapının hemen arkasında elinde koca bir sopa ile bekleyecekti. Zil çalar çalmaz, fırlayacaktı. Kaçamayacaktı bu kez o her kimse. Nasıl olsa ev sahibi dışarda nöbette olacaktı.

ikisi de son hazırlıklarını yaptılar, zilin çalmasını beklemeye başladılar... Ya kapıyı çalan mezarlıktaki ruhlarsa? Cinler, perilerse? O zaman kapı yine çalacak ama onlar kimseyi göremeyeceklerdi.