ölüyorum

abi ölüyorum ya ben. sürekli bahanlerle eminönüne gidip onu o yaşadığım hissettiğim o günkü yerlerde geziyorum. ama kimse bilmiyo.
Gülhaneye gidip oturduğumuz bankta ki çiftleri izliyorum. Yürüdüğümüz yerlerde yürüyorum. Girdiğimiz yerlere giriyorum. Yolladığı, söyleyip bana attığı şarkıları dinlerken buluyorum kendimi. Barış mançonun bi' parçasında buluyorum kendimi. Kimse bilmiyo. Mesela aylarca her şeyi yak şarkısını çok sevmeme rağmen dinleyemedim, sesi çınlardı yoksa kulaklarımda.
O eski konuşmalar yok mu hani, hepsi öylece durur bakmamak için kendimi tutardım ama tabiikide hep yenilirdim. Silmeye kıyamaz, hesaplarımı dondurup dondurup açardım. Ortak arkadaşımız yoktu ki silersem merak ettiğimde bakamam...
Ygsye çalışırken gizlice ağladığım zamanlar... zamanlar...
bir kere gördüm, görebildim. elinin sıcaklığını da, kokusunu da, başımı omzunda hissettiğimin anı da, sarılışını da, muzurluklarını da, sigara dumanını çekişini de, avcumu öpüşünü de unutamıyorum. Unutamam. Çünkü tek onu en çok onu sevdim.
1 buçuk sene geçti hala tık yok zaten bir şey unutmamışım. *(Bu arada playlistte her şeyi yak başladı)* sigara kullanmayan biriyim ama, geçen gece çıktım sahile, anadolu yakasına doğru yaktım bi dal çektim ciğerime..
Şuan hayatında birinin olup evlilik planlarının olması, benimse artık youtube kanalından (hala) şarkı/videolarını izlemem dinlemem...
Acınası hâlde değilim ama, bedel ödüyorum sadece.
Bir buçuk senede değişen tek şey sadece her şeyi yak dinlemede cesaretlendim o kadar. Özlüyorum hemde çok. Artık başkası dokunsa da. mesela en çok sesini özledim ve adımı söyleyişini. artık başkasına dokunsa da.
Zaten yok ta, varlığı da yokluğu da yetmiyor. Ama yokluğu çok başka be...