Birlikte resepsiyona gittiğimizde, Atalay da ordaydı, Beste'nin yerine gelen kızla samimi bir şekilde birşeyler konuşuyordu, bizi görünce konuşmayı kesti. Beste saatine bakıp, "Atalay bey, ben eve gidiyorum. Servisi kaçırmayım!" dedi. Atalay da, "Tamam Beste hanım, yarın da izinlisin!" deyince, Beste bana bakıp gülümseyerek gitti. Atalay bana, "Gel kanka, biz de şöyle lobiye geçelim!" deyip, resepsiyondaki kıza da, "Halime hanım, bize iki tane orta şekerli Türk kavesi gönderirmisin!" dedi. Kız Atalay'a, "Tabii efendim!" dedi. Ama bana da kaşlarını çatarak, yüzünde garip bir ifadeyle, dik dik baktı. Niye öyle baktığına anlam verememiştim, üstelik ilk defa görüyordum Halime denen bu kızı...

Kahvelerimiz geldi, içtik, sohbet ettik Atalay'la. Beste'yle gibişimizin nasıl geçtiğini falan sordu, anlattım. Yorgundum, ayrıca uykum gelmişti. Atalay'la vedalaşıp, odaya çıktım. Mürüvet diğer odada çocuğuyla birlikte uyuyordu. Kısa bir duş alıp, Zeynebi uyandırmadan yanına yattım. Resepsiyondaki Halime'nin yüz ifadesi kafama takılmıştı, (Acaba ne alıp veremediği var benimle?) diye düşünürken, göz kapaklarım kapandı, uykuya daldım...