Biz daha kapısını çalmadan, doktor Lütfü kapıyı açtı ve "Hoşgeldiniz, geçin, buyrun!" diyerek içeri aldı bizi. Muharrem'le biraz havadan sudan muhabbet ettiler, Muharrem derdimiz anlattı. Doktor Lütfü de, "Tamam, merak etmeyin, ne gerekiyorsa yaparız!" dedi. Dahili telefondan bir iki görüşme yaptı. Az sonra doktor bir kadın geldi, Mürüvet'i ve çocuğu alıp, çıktılar. Biz sohbet ederken, onlar yukarıda bütün Ceck-Up'ları yaptılar. Sonuçlarla birlikte yanımıza geldiler, doktor hanım çocuğun birşeyinin olmadığını söyledi. En son doktor Lütfü de inceledi sonuçları. Sonra da çocuğu paravanın arkasına alıp, bir de kendisi muayene etti. "Endişelenecek hiç bir şey yok! Çocuk çok sağlıklı!" dedi. Bu benim de ilk gördüğümdeki teşhisimdi, ama Mürüvet bunu kasabadaki doktordan sonra, bir de şimdi burda yapılan Ceck-Up'tan sonra, hem doktor hanımdan, hem de doktor Lütfü'den duyunca rahatladı.

Doktorlara teşekkür edip klinikten çıktığımızda, Muharrem bize, "Bakın gördünüz işte, hem izmir'de hastanede sıra bekleme çilesinden kurtuldunuz, hem paranız da cebinizde kaldı!" dedi. Muharrem'e teşekkür ettik ve tekrar otele döndük. Lobi'de birer çaylarımızı içerken, Muharrem bize bugün ne yapmak istediğimizi sordu. Aslında herhangi bir planımız yoktu. Benim tek amacım, köyden izmir'e geliş gidişte Zeyneple biraz başbaşa vakit geçirmek ve çıkacak fırsatta da Zeynebi gibmekti. Gerçi Zeynebin yanında Mürüvet de piyangodan çıkmıştı, ama ben bundan şikayetçi değildim.