Çok uzun zamandır bu kararı nasıl vereceğimi düşünüyordum. Versem de yanımdan hiç ayrılmayan, beni bir kez olsun rahat bırakmayan ve sadece benim görebildiğim dostlarımın buna izin vereceğini hiç sanmıyordum.

Ama sanırım artık onlarda yoruldu.

Ben hayatım böyle olsun istememiştim. Bana hasta diyolar. Bana şizofren diyolar. Öyleymişim ben. Neye göre? Kime göre? Benim gördüklerimi ve yaşadıklarımı tam olarak bilmeden bana lakap takan hadsiz doktorlara göre mi?

Ben hiç bir zaman hasta olduğuma inanmadım. Benle yaşayan ve sadece bana görünen iki değerli dostu ben kendime ödül olarak gördüm.
Onlar benim en büyük ödüllerim oldu. Beni hiç yalnız bırakmadılar

Ama artık bütün kişiliklerimin oylamasıyla bu fani savaşı sona erdirmeye karar verdik. Çünkü hepimiz biraz dinlenmeyi hakediyoruz.

Verdiğimiz karardan dönmeye niyetimiz yok. Zaten artık çok geç. Bir elimde kalem varsa diğer elimde ateşlenmeyi bekleyen bir silah var. Hoşçakalın. Arkamdan üzülmeyin. Unutmayın ben daha güzel bir yere gidiyorum

-1998

edit: trend olmak için yazmadım tutat tutmaz kavgasına girmeyin.