Arabayı çalıştırdım ve Şehriban halamların evine sürdüm. Durdane'yle indik, kapıyı çaldık. Halamın küçük çocuklarından biri açtı kapıyı ve "Anne, Harun abiyle, Durdane abla geldi!" diye içeriye seslendi. Halam hemen kapıya geldi ve bizi içeriye buyur etti. Ama ben, "Yok girmeyelim, arabayla geziyorduk, Zeynebi de almaya geldik. Bir iki saat dolaşıp geleceğiz!" dedim. O sırada Zeynep de kapıda göründü. Ona da aynı şeyi söyledim. Zeynep sevinçle, "Geliyorum hemen!" deyip, içerden başörtüsünü aldı geldi ve başına bağlayıp, ayakkabılarını giydi. Üçümüz arabaya binip ordan uzaklaştık. Kızların ikisi de arkaya binmişti.

Zeynep heyecanla, "Hayırdır, gece gece nerden çıktı bu gezme işi? Nereye gidiyoruz?" diye sordu. Ben de, "Bir yere gittiğimiz yok, Durdane ile biraz başbaşa kalmak istiyorum sadece!" dedim. Zeynep bu cevabıma bozulmuştu, "Ee, beni ne diye yanınızda zütürüyorsunuz ozaman?" dedi. Cevap vermedim. Dikiz aynasından baktığımda, Durdane yine başını öne eğmişti, alt dudağını ısırıp, yutkunuyordu. Zeynep ise anlamıştı olayı.

Arabayı köyün dışına sürdüm. Komşu köyün yakınlarında, dere kenarında, eskiden Değirmen olarak kullanılan bir yıkıntı vardı. Arabayı yoldan görünmesin diye yıkıntının arkasında, bir ağacın altına çektim ve kontağı kapadım. Zeynebe, "Sen arabada birkaç dakika beklermisin!" deyip indim. Zeynep bu sözüme de çok bozuldu. Ben öbür tarafa dolanıp, kapıyı açtım ve Durdane'ye inmesini söyledim. Durdane inince torpidodan ıslak mendil kutusunu aldım ve Durdane'yle arabanın arkasına dolandık, 9 - 10 metre ötedeki ağacın altına gittik.