they call me alpha

Anasını gibeyim nasıl bir hastalık haline gelmişse betalıklarımı itiraf ediyorum yazısında bile maske takıyorum biraz aklı olan fark edebilirdi yani eğer görüyorsanız söyleyin, komik ama iyileştirilmesi gerek. kendimi koruma çabalarım var, haklı çıkmamaya tahammülüm kalmadı çünkü, daha önceleri haklı olduğum halde haksız olduğuma inandırıldım üzerine de aklımı törpüledim, güçsüz olduğumu itiraf edemedim en başından güçlü olduğuma inandırdım kendimi, söylemekten bıktım ama gayet iyi hissederken egonun açığa çıkışını fark edemeyip ona yenildim. ıkındım, kasıldım ama hepte yaptıklarımın karşılığını aldım iyide yapsam, yanlışta yapsam, misal ıkınıp kasıntılaştığımda bir enerji düşüşü geldi. egoma musade ettikçe dahada çıkmak istedi zincirlediğim yerden başa çıkmak için çabaladım hep 1-2 adımdan fazlasını attırmıyorum fakat bir döngü içerisindeyim sürekli, çıkmalıyım.
Aklımı cidden törpüledim alakasız yerde alakasızı konuşuyorum, nedenide 3 senedir uykuda oluşumun getirdiği geride kalmışlık hissi beni 'nolursa olsun ilerle' diyerek çabucak gelişmek istememe itiyor buda bana zarardan başka bir tak vermedi. kendimi betalardan soyutlama çabamla dahada çukura batıyorum ohalde onlardan farkım ne?