Saçlarını çok severdi, iyi bakardı. Yalnız benim saçlarım düz olduğundan, hemen uzardı. Bu da Onu biraz kıskandırırdı. işte böyle güzeldik biz.

Zamanla can dostum, kardeşim, zayıflamaya başladı. Halsizlik belirtileri iyice arttı. Daha sonra öğrendik ki beyinde bir bölge sorun varmış. Tabi ki bunu ona kimse söyleyemedi. Üzüntüden günlerce uyumadım, hep ağladım. Yanına gidemedim. Nasıl davranırım bilemedim.

Zaman ilerledikçe doktora gitme aralığı sıklaştı. Üzüntümüzü belli etmemeye çalışıyorduk. Son gittiğinde doktor, ” Saçını kesin gelin, tedaviye hastanede devam edeceğiz.” Demiş. Annesi, bir kaç gün yalvarmış saçlarını kestirmesi için, ancak ikna edememiş. Beni aradı. Hemen gittim.

Bana “Neyin var.” Dedi. “Neyim olucak oğlum, maşallahım var.” Dedim. “Hayır, sende bir haller var.” Dedi. “Annem”, dedim. “Saçımı kesmem için zorluyor, ona sıkkın canım.” Dedim. “Seninki de mi” Dedi.

Beyler + layın devam edicem 2 3 kişi yeter bana