1 saat önceki olayı anlatıyorum beyler. Kızı evine bırakırken sık sık telefonu çalıyordu anası-babası arıyor yüzden erken gitmek istedi diye saf saf düşünüyordum. Ama baya baya 2-3 dakikada bir çalıyor ve açmıyor telefonu. Kıllandım ve telefonunu istedim vermedi. Metrodan inip evine doğru yürürken hala çalıyordu hemen atıldım telefona baktım bir erkek ismi.

B=Ben
O: huur çocuğu
K=Kaşar
(Hay mk akrostiş gibi oldu)

B: Kim bu şerefsiz?
K: Bir arkadaşım.
B: Sabahtan beri arıyor ne istiyor?
K: Bilmiyorum.
B: Arayıp bir öğreneyim şerefsiz ne istiyor.
K: Arama arama açmam bırakır aramayı zaten.

... arıyorum...
O: Alo, Kızım 1 saattir arıyorum o huur çocuğundan ayrıldın mı?
B: Sen kime oç diyorsun lan oç, Kimsin sen?
O: Bu kızın sevgilisiyim lan, ayrılacak senden.
B: Seninde onunda zütünü amından gibeyim huur çocukları.
K: En yasli genc adam telefonu ver.
B: Al telefonunu da gibtir git burdan, şerefsiz kaşar.
K: Tamam be zaten çokta umrumdasın.

Kız arkasını dönüp giderken...

B: Dur...
K: Ne oldu? Yalvaracak mısın? Ahahah...
B: gibtir git dedim gibtirmeden gidiyorsun.

Ve aniden sokak köpekleri AUUUUUUUUU diye ulumaya başladı. insanlar balkonlardan, pencerelerden atlayarak beni sırtlarına aldılar. Metro raydan çıktı kafakopter yaparak uçmaya başladı. Bir anda herkes önümde eğilmeye başladı, elimi öpmeye başladılar. Böylelikle bir huurya daha yıldız gibi kayıldı.

Bu da böyle bir anımdır.