Bir kaç kez daha şaşırtmacaya yakalandıktan sonra antrenman sonunda bitmiş kapıyı açmıştım. Zehra kabinden çıktı ve Haddinden fazla kusursuzsun bunu saklaman gerekecek. dedi. Nefes nefese kalmıştım. Başımla onayladım. Şimdi biraz dinlen daha sonra evine gitmen gerekiyor. Ailene gösterilmedin hastanede ki süre boyunca ve artık orada değilsin seni aramaya başlamalarını istemeyiz. dedi ve kapıya yöneldi. Odama gideceğimi düşünürken Zehra'ya sende gelecek misin? demek geldi içimden. Ancak boğazım düğümlenmişti hiç bir şey söyleyemedim. Zehra çıktı. Bende odama gitmek üzere sahadan çıktım.

Yatağa kendimi attığımda olanları düşünmeye başladım. Her Sıla'nın öldüğü günü düşündüğümde içimdeki ateş biraz daha artıyordu ve öfkem hep tazeydi. O kapşonlu adamı bulduğumda hemen öldürmeyecektim artık onu. Öyle ki her anımı, öfkemin her zerresini ondan parça parça kopararak çıkaracaktım. Birden öfke ve nefretle dolmuştum. Gözlerimi kapadım ve uyumaya çalıştım..