Gözlerimi açtığımda tavana bakıyordum. Yataktaydım. Birden sol kolumu hissetmediğimi fark ettim. Kafamı hafif eğmemle o kelimelerle anlatılmıycak manzarayı gördüm.. Zehra kolumda uyuyordu. Gözlerim seğirmeye başlamış ve yine akan yaşlar benden izin almadan kayıp gidiyordu. Nefes alışverişi bile aynıydı sılayla. Kirpiklerini sayıyordum. Sıla uyuduğunda hep bunu yapardım. Birden gözlerini açtı ve gözlerime baktı. Gözlerimden yaşlar akarken gördüğünden sanırım biraz baktı ve gözleri doldu. Öyle ki cam gibi olmuştu gözleri dolduğundan. Dayanamayıp dudağını büzerek ağlamaya başladı ve sarıldı. Resmen her seferinde yeniden huzurdan ölüyordum. Gözlerimin ağlamaktan kısıldığını hissediyordum ama durduramıyor durmak istemiyordum. Acı göz yaşları değildi bunlar ama ne olduğunu da bilmiyordum..

Biraz öylece durduktan sonra ayağa kalktık ve toparlandık. Zehrayı görmemin afallamasından tüm soruları soramamıştım ve kafamdaki soru işaretlerini yok etmek için Nejat Amca'nın odasına gittim. Beni görür görmez Gözlerine iyi davran dedi gülümseyerek.. Vucudumda bir tuhaflık var. Ben böyle kaslı biri değildim nasıl oldu bu? diye sordum. işte bütün mesele burda başlıyor zaten evlat. Benim ürettiğim ve kızıma mal olan silah bir tabanca veya bir tüfek değildi. Bir kimyasal. Dikkatini, kaslarını ve duyularını normal bir insanın 10 katına çıkarıyor. Ancak şuana kadar hiç bir denek kaldıramadı. Parmağını bana doğrulttu ve Sen dışında. diye ekledi. O sıra da masanın altından çıkardığı bıçak tarzı bir şeyi bana fırlattı. Bıçak bana doğru gelirken resmen zaman yavaşlamıştı. Havayı yararak gelişini dahi hissedebiliyordum ve elimi uzatıp sapından tutup masaya sapladım. Gülümsedi Nejat Amca.. Şimdi bana inandın mı? dedi. Gözlerim açılmış nefesim hızlanmış bir şekilde başımla onayladım. Şimdi, Zehra seni antrenman odasında bekliyor. Git, vücudunu keşfet ve intikdıbını al ! dedi. Gözlerimin keskinleştiğini hissettim ve kendimden emin bir şekilde başımı bir kaç kez salladıktan sonra odadan çıktım.