Kafamızı dağıtmak için başka şeylere yöneldik, ben 3 ay boyunca evin yakınındaki bi cafede kasaya baktım, çalışan garson arkadaşlar yaşıtım olduğu için o iş sayesinde kafamı dağıtabildim yazın, en azından eskisi kadar hayata küsmüş değildim, farketmesemde duruma alışmıştım biraz daha. Ailemin veya kız arkadaşımın durumu öğrenmesiyle herşey daha da kötü olabilirdi aslında ama ben bunları düşünerek moralimi bozmak istemedim. 

Kız arkadaşım diyince ondan da bahsedeyim, bütün bu süreç içersinde en yakınımda olupta olayı bilmeyen kişiydi kendisi. Ona olayı anlatmamın imkanı yoktu, anlatamazdım. Sevdiğim insana bunları anlatıp hayal kırıklığına uğratamazdım. Tek yapmam gereken bebeğin kimden olduğunu öğrenmekti, eğer baba bensem kızdan başka sebeplerle ayrılacaktım, bunu ona anlatamazdım hiçbi şekilde. Baba ben değilsemde ilişkime devam edecektim, ve belki yıllar sonra, belki aylar belkide günler sonra uygun bi vakitte herşeyi anlatacaktım ona. 
Benim duygusal değişimlerimi kız sürekli farkediyordu, öğrenmeye çalışıyordu derdimi ama hep bişekilde geçiştiriyordum, yalan söylemeye bile başlamıştım ama sadece bu konudaydı yalanlarım. Gerçeği ondan uzak tutmak için elimden geleni yaptım ve içim kan ağlarken o üzülmesin diye gülen yüz maskesiyle dolaştım yanında. Bu kadar süre boyunca artık yalandan mutlu görünmeye alışmıştım, eskisi kadar farkettirmiyordum ona.