iç dünyam biraz karmaşık benim. Kendi kendimle büyük bir çelişkideyim. Bazı şeyler yolunda gitmiyor. Gitse bile memnun olamıyorum. Sessizce bağırıyorum. Beni anlayan güven veren birilerini görüp ümitlenmek istiyorum. Ümitlenip umudumu kaybetmemek... Bazen çok zor anlar yaşanıyor. Bunları düşünmeden ana rahmindeki saf halimize dönmek istiyorum. Bazen bencillik adını koyuyolar buna. Sırf kendini düşünmek o kadar da kötü bir şey değil bence. Çünkü bu dünyaya yalnız geldik. Kimse yanında başkasını getirmedi değil mi? E tek başımıza da gideceğimize göre. Başkasını niye düşünelim ki? Ya da keşke düşünecek birini bulsak. O zaman fedakarlık devreye girerdi. Ve bencillik yine yalnızlara kalırdı.