Seçimler yapılmıştır. Devam etmekten başka çaren kalmaz.

Güneş ışınları arasında kumsala yarı çıplak bir vaziyette yatmış denizin fotoğrafını çekmiştim. Sınıfça kumsala gelmiştik. Herkez yüzerken ben oracıkta oturuyordum.

Yanıma bir kız oturup neden yüzmediğimi sordu cevap veremedim. Herşey üstüste geliyordu babamın ölüşü annemin hayatımda biri var demesi.

Yanımıza bir kızdaha gelip neden yüzmediğini sordu ona o ise beni tanımadığı halde benle oturmayı seçti.

Bir süre oturduk. Ve bir hafta sonra anem sevgilisinin geleceğini banamı söyledi. Kızıda varmış benim yaşımda. Aslında aklıma o kız gelmişti onu unutamıyordum keşke o olsa demiştim.

Ve birde ne göreyim o kızıdı bu işte oydu. Aradan aylar geçmiş annen o adamla evlenmişti. Kızla birbirimize 16 yaşımızda olmamıza rağmen deliler gibi aşıktık.

Aradn bir yıl geçmiş anrmin o adamla ayırlma kararı aldığını öğrendim. Hayatımın aşkı bu evden gidicekti. 10 günümüz vardı. Birbirimize sarılarak hiç ayrılmadık. Keşke diyorumki zamanı durdurabilseydim.

Gidecekleri gün kendimi odaya kitledim. Tam yola çıkmışlardıki peşlerinden koştum ama gitmişlerdi bile yere diz çöküp ağlamaya başlamıştım. Canım o kadar yanıyorduki.

Her gün ondan bir mektup gelmesini bekledim ama o mektup hiç elime ulaşmadı. O gün çektiğim fotoğrafa bakar bakar ağlarım hep. Kim bilir şu an ne yapıyordur diye. Acabağa benim düşüncelerimi duyuyormudur diye.

Oda beni düşünüyormudır.

Diyorumki bağzen nereyegitklerini keşke sorsaydım? Belki bir umudum olurdu.

Ama hayata bağzı seçimler yaparsın. Yaptığın seçim iyi veya kötü olsun devam etmek zorunda kalırsın.

Dünya ne kadar acımasız, tanrı ne kadar acımasız. O fotoğraf şu an elimde ve baktıkça gözlerim doluyor.

Okuduğunuz için teşekür ederim.