Holde daha önce gördüğüm sağdaki iki kapıdan ilk olanının kapısını açtı maskeli adam ve eliyle girmemi işaret etti. içeri girdiğimde odanın her yerinin demir benzeri bir maddeyle kaplandığını gördüm. Kapıya döndüm maskeli adam bana bakıyordu.

Ölme çömez.. Ölme dedi ve göz kırpıp kapıyı kapadı. Göz kırpması tuhafıma gitmişti ancak önemi yoktu. Muhtemelen bir sonra ki günü göremeyecektim. Odada kamera dahi hiç bir şey yoktu. Gerçekten de komutanın söylediği gibi ölümü bile 24 saat sonra göreceklerdi. Odayı incelerken birden o çınlama sesi başladı. Ancak diğerleri gibi değildi bu çok şiddetliydi. Nefes dahi alamayacak şekilde kendimi sıkıyor kafamı duvarlara vuruyordum. Beynim adeta kavruluyordu kafatasımın içinde.

Artık nefes bitmiş ve gücüm tükenmeye başlamıştı. O an öldüğümü kabullendim sırt üstü yere düştüm. Fakat öleceksem de bu ses yüzünden olacaktı. Boğularak ölmeyecektim. Çenemi açmaya zorluyordum kendimi. Son gücümü ona harcıyordum resmen. Çünkü burnumu hissetmiyordum kasıntıdan. Çenemi titreye titreye açtım ve derin bir nefes aldım. Kollarım düşmüştü. Artık sese teslim oluyordum. Dilim resmen dışarı düşmüştü. O sırada ses birden kesildi.

Gücüm yoktu parmağımı dahi kımıldatamıyordum. 2 saat kılım bile kıpırdamadan öyle yattım. Artık bittiğini düşünmeye başlamıştım. Hafif doğruldum. Dilim dışarda olduğundan kurumuştu. Dilimi içeri soktuğum anda ses yeniden beynimde yankılanmaya başladı. O an anlamıştım. Ağzım açık dilim dışarda iken sesi duymuyordum. Hemen ağzımı açıp dilimi dışarı çıkardıktan sonra nefes almaya başladım. Ses yine kesilmişti.

Kendi kendime Başardın ulan başardın diyordum içimden. istemsizce güldüm ve ses yine beynimde yankılandı. Önemli değildi artık. Taktiğini bulmuştum resmen sesin. Bir kenara oturup kapının açılmasını beklemeye başladım..

Kaç saat oturdum bilmiyorum ve kapı açıldı. Kar maskeli adam içeri girdi, bana baktı.

Aferin kuçu kuçu..

diyip güldü. Başta anlamasam da bu şekilde nefes alırken köpeğe benzediğimi fark etmem uzun sürmemişti.