Kolyeyi eski haline getirmem 1 saat sürmüştü. Tekrar boynuma taktıktan sonra kapı açıldı ve içeri garson görünümlü bir adam girdi. Yemeği getirmişti. Afiyet olsun. dedi ve gülümseyerek odadan çıktı ancak tek bir lokma yiyecek iştahım yoktu. Nasıl olabilirdi ki? Hayatım tamamen değişmişti. O sırada olanların şaşkınlığından olsa gerek ailemi, dostlarımı tamamen unuttuğum aklıma geldi. Ne yapmışlardı? Belki de hiç biri fark etmemişti bile. Yemeği yemeden yatağa uzandım ve komidinde ki gazeteye alıp göz gezdirmeye başladım. Benimle ilgili hiç bir haber yoktu. Oysa ki filmlerde böyle olurdu.

O sırada kapı açıldı ve yaşlı adam tekrar içeri girdi. Yemek yememişsiniz. Enerjiye çok ihtiyacınız olacak dedi. iştahımın olmadığını ifade ettim. Ancak israr etmek zorunda kalıcam maalesef dedi. Gerçekten iştahım yo.. lafım daha bitmeden Volasea Rimande dedi. Ne? diyebildim ve o uykumdan uyandıran çınlama tekrar kulaklarımda yankılandı. Yine beynimi adeta yakıyordu. Kulaklarımı ellerimle kapatıp bağırmaya başladım. YiYiCEM TAMAM YiYiCEEEM ! birden ses kesildi.

Teşekkürler. 15 Dakika sonra tekrar geleceğim. Afiyet olsun diyip odadan çıktı. Ben ise bir anlığına seçilmiş değil kaçırılmış hissettim ama enerjiye ihtiyacım olacağında hem fikirdim adamla. Yemeğin başına geçtim ve zorda olsa yemeye başladım..