Heyecandan ellerim titriyor, az önce satırlar dolusu yazı yazarken şimdi tek harfe bile basamıyordum. Nutkum tutulmuştu resmen hayallerimin gerçek olduğunu öğrenmiştim. Artık geceleri hüzünlü bir şekilde değil heyecan ve tutkuyla telefona sesleniyordum. Aklımdaki tek soru işareti vardı. Neden uygun değildim? oysa hayatım boyunca böyle şeylere tutkulu olmuştum. Belki de tutkulu olmak yetmiyordu. Artık tek bir şans ister olmuştum. Her gece aynı şeyi tekrarlıyor, bir şans verilmesi için resmen yalvarıyordum. Ancak haftalarca seslenmeme rağmen hiç bir geri dönüş olmamıştı..

Birilerinin bi şekilde benle dalga geçtiğini düşünmeye başlamıştım ve yaşama isteğim dahi kırılmıştı artık. Kafama koymuştum intihar edicektim ama görün ki ne kadar korkak olduğumu en acısız şekilde bitirmek istiyordum. internette acısız ve kesin olarak nasıl bitireceğimi öğrenmek için dolaşmaya başladım. Elimi yüzüme koymuş ve yorgun gözlerle gezinirken birden bütün sekmelerim kapandı. Ne olduğunu anlamamıştım. Tekrar tarayıcıya tıkladığımda mailim ekrana geldi ve yine bir mail.. Gönderici TK

Gözlerim yine açılmış, kalbim yine yerinden fırlayacak gibi atmaya başlamıştı. Mail'i açtım..

Tek bir şans ! Yarin 14:30 da meydan da ol.. Farkına varmazsan evine dön ve sıradan yaşantına devam et. yazıyordu. Kalbimin atışı 2 kat hızlanmıştı artık. Yorgun gözlerimden eser kalmamıştı ve yarin olması için can atıyordum. Yatağıma yattım ve tavanda yarini hayal etmeye başladım.