Ahmet konuşmasını bitirdiği zaman Doğan ona bakıyordu….sonra ortada yanan ateşe bakrarak devam etti….
“ Biz Ahmet’le çocukluk arkadaşıyız…babalarımızda askerdi bizim…oradan tanışıyoruz zaten…sonra bi ara farklı yerlere taşındık….aradan geçen sürede ikimizde babalarımızın izinden giderek asker olmuşuz…aynı yere tayin olduğumuzda anladık bunu…bölüğümüzde bir asker hastalanmıştı…sonrasında o askeri ve hasta olan ne kadar asker varsa….rütbesine bakılmaksızın orada bırakmamızı…acilen Ankara’ya gelmemizi istemişlerdi…bizde dedikleri gibi yaptık…her şeyi orada bırakıp Ankara’ya…genelkurmaya geldik…o zamanlarda hastalığın iç Anadolu’daki yayılma yeri saptanmış….Çankırı, Yozgat ve çorum çevresine nükleer bombalar atılmıştı….o patlamalarda Ahmet Eşini ve çocuğunu daha doğrusu bütün ailesini kaybetti….benim evim burada GATA askeri lojmanlarındaydı….bende kardeşim haricinde bütün ailemi burada kaybettim….sonradan kardeşimi bulduğumda çoktan onlardan birine dönüşmüştü….öldürmekten başka çarem kalmadı….üzerinden tam 20 yıl geçti….”
Sonra Burak ve Kutay söze girdiler….önce Burak Konuşmaya başladı…..