Hemen evine gittim. Gördüğüm manzara beni hayattan soğuttu. Evin önünde milyon tane ayakkabı, içeride bir hoca, aglayan, siyah giyinmiş insanlar. Aklımdan en iyi ihtinali geçiriyordum. Ama bunun en iyi ihtimali yoktu. Sadece tek sonuçlu bir tabloydu gördüklerim.

Koşarak içeri girdim. Pelinin annesi songül teyzenin yanına gidip ellerini tuttum. Belki bir umut, belki yanlış düşünüyorumdur diye yalvarırcasına baktım songül teyzeye. Ben her "songul teyze noluyo!" Diye bağırdığımda daha çok ağlıyordu.

Tükenmiştim. Pelinimi, tek aşkımı kaybetmiştim. Bu dünyadan gitmişti artık. Ama neden bu kadar erkendi? Neden bu kadar gençkendi? Neden daha yasayacak çok şeyimiz varken olmuştu neden!

Kendimi yere atıp aglamaya başladım bende ordaki insanlara ayak uydurmaya çalışırcasına.

Aklım yine mahfetti beni. Benim yüzümden demeye başladım. Kendimden nefret etmeye başlamıştım. Belki o gün arabada geri çekilmeseydim, iğrenmeseydim bunlar olmayacaktı. Ama intihar ettiğinede emin değildim. Çok kötüydüm gücüm kalmamıştı. En çok koyanda cenazesine bile gitmemiş olmamdı...