yaverinin lafıyla kendisini toparlayıverdi. yaveri tahsin elinde ki tahta bavulu alman subaylarına teslim edip hazır ola geçti. tahsin'de kendisini zor tutuyordu bu manzara karşısında. enver paşa yata doğru giderken boğazın karşı yakasında demirlemiş olan yavuz zırhlısına gözü ilişti. ışıkları sönmüş olan zırhlı harbiye nazırı enver paşa ya son seldıbını veriyordu adeta. yavaş adımlarla yata yaklaşan enver son kez yaveri tahsine döndü. tahsin'nin gözlerinden yaşlar akmaya başlamıştı bile.

ağlama evladım.

dedi envar paşa.

uzun yıllardır hizmetimdesin, bizimle gelmemen senin ve eşin için en hayırlısıdır. hakkım sana helaldir. sende helal et.

helal olsun paşam.

diyerek gözyaşları sel olup akmaya başladı tahsin'nin. ve enver paşa daha hızlı adımlarla alman subayların yardımı ile yata geçti.

yat yavaş yavaş limandan demir alıp boğazdan marmaraya doğru yol alırken imparatorluğun başkenti sessiz, karanlık ve adeta küskün bir şekilde enver ve üç hafta öncesine kadar koca imparatorluğu yöneten talat, cemal ve diğer ittihatçılar bundan on sene evvel büyük bir gürültüyle geldikleri istanbul u sessiz sedasız terk ediyorlardı.