Ertesi gün uyandığımda yatağımın başında annem vardı. Bana o aşk dolu gözlerle bakıyordu. Arkadaşlarımın ziyarete gelceğini söyledi. Bende pelinden haber varmı diye sorunca hayır dercesine başını salladı.

Galiba aşık oluyordum. Çünkü her saniye aklımdaydı. Her saniye gözleri önümdeydi. Nefesi, sesi, mimikleri gözlerimi her kapadığımda gerçek gibi karşımdaydı.

Arkadaşlarım ziyaretime gelmişlerdi saolsunlar. Iyi makara yapmıştık. Moralim ve kafam biraz olsada düzelmişti.

Onlar gidince hiç beklemediğim biri: pelinin babası, yani hakan bey gelmişti. Nasıl olduğumu sordu. Daha sonrada ne işle uğraşıyorsun gibi sorular sordu. Bana iş teklif etti ama çok şükür bizmde durumumuz iyiydi. Ben pelinin durumunu sordum. Pskiyatriye başlamış. Hergece bağırarak uyanıyormuş ve karanlıkta yatamıyormuş. Yazık... içim burkuldu. Kimin hakkı varki gencecik bir kıza bunları yaşatmaya? Bu korkuyu, bu piskolojiyi tattırmaya? Içimde daha çok nefret ve sinir duygusu büyümüştü. Hakan bey gitmeden önce bana kartını bıraktı. Bir sıkıntım veya ihtiyacım olursa çekinmeden aramamı rica etti. Bir isteğim var dedim: oda pelinin buraya gelmesiydi.