moskova metrosuna girdikten sonra , o metronun loş ve kendine özgün ortamında kendimi bulmuştum. içimde takip edilmenin yok edilmenin öldürülmenin verdiği bir korku vardı. çünkü yıllarca hayvani genetik deneylerde çalışıp , kendimi onların kullanamsına izin verip , bu hayvanca deneylere ortak olup kendimi ortak etmem artık vicdanımı sızlatıyordu. kimse anlayamazdı beni belki o an. uzandım metronun koltuklarına saat sabah 6 ydı güneş beliriyordu artık. Yüzümde hafif bir uyuşma vardı.