Bu çaba ve gayretler bir çok kez sürekliliğini koruyamadı. Bir çok kez başlayıp bıraktığım oldu. Her düştüğümde kalkmak için tekrar çabalamam gerektiği zamanlar oldu.

Ve yine söylüyorum HEP ÜMiT VAR OLUN. Allah'a c.c. inanan ve ona sığınan ümit var olur, olmalıdır. Dedim ya ümitsizlik haramdır. Merak eden araştırabilir.

En uzun kendimi dizginleyebildiğim zamanlar Ramazan ayında oluyordu panpalar. Samimi olarak söylüyorum o ay haricinde diğer zamanlar üç-beş gün kendimi ya tutuyordum ya tutamıyordum genellikle.

Ancak Ramazan bitince yine tekrar günah girdabına yuvarlanıyordum.

O zor zamanlarda bazen gerçekten kendime olan hislerim anlatılamayacak gibiydi. Yani demek istiyorum ki, insan kendinden saatlerce, günlerce utanır mı? Kendisine olan saygısı azalır mı? Kendinde deki o içsel güç sönüp yok olma noktasına gelir mi?

Hani demiştim ya ruhsal olarak etkisi daha fenaydı diye. işte anlatmak istediğim yukarı da yazdıklarımdı. Demek istediğimi inşaAllah anlatabiliyorumdur.