Bende zamanla günahın bir alışkanlık haline gelmesiyle mevcut olan hem fizyolojik hem de ruhsal çöküş artık beni dank ettirmeye başlamıştı. Çünkü o zamanlar gerçekten kötü bir haldeydim. Ve gidişatımın da daha kötü bir hale doğru sanki uçurumdan aşağıya göz göre göre gidiyormuş gibi bir hale doğru gittiğini söyleyebilirim.

Bir toparlanıp bir düşüyordum. Kendimi sıkıyordum bazen. iki üç gün dayanır gibi oluyordum. Sonra tekrar düşüyordum. Sonra tekrar kalkıp tekrar düşüyordum.

Önemli olan şuydu umudumu kaybetmeye yakın Allah c.c. şükürler olsun ki yardım ediyor. Ruhen tekrar toparlanmaya başlayıp tekrar zorluyordum.

Pes etmemek, çabalamak, ümidi korumak... Belki çokça söyleyeceğim panpalar ama kilit noktalardı.

En azından o zamanlara geri dönüp baktığımda, hepten koyup da ümitsizliğe kapılıp da daha rezil rüsva bir hale düşebilirdim. Sakın ama sakın ümidinizi kesmeyin, çabalamayı kesmeyin.

Tabiki biliyorum yaşayan birisi olarak, söylemesi yapması kadar kolay değil. Ancak Allah c.c sığınırsanız teslimiyetle ümidinizin yeşerdiğini ve gücün geldiğini hissedeceğinize inanıyorum.