Fizyolojik ve elle tutulur, görülür zararlarına kendi halimden örneklerle devam etmek istiyorum.

Bağımlılığın son raddelerinde ( bu arada ben kendimden örnek veriyorum , daha da ileri giden durumlar var. Allah'a c.c. sığınırım bu kötü halden.) üç sene önceki konsantre ve zihni pür, saf olan kişi yoktu. Bunu hissedebiliyordum. Belki klişe olacak ama gerçekten de sosyal hayatta içime git gide daha fazla kapanmama neden olmuştu. Kendi önceki halimi bildiğimden gözle görülür bir şekilde fark edebiliyordum.

Bu sosyal hayattaki ilişkiler mevzusu cidden açılması gerekiyor. Bu konu aslında konsantrasyon, kendini verme ve yine dopamin- motivasyon ile de ilişkili. Akıl ile de ilişkili olunca kendini daha zor konuya ve iletişime verme gibi, önceden mutlu olduğun durumlar da artık pek de mutlu olamama durumları kendi içime kapanmama , sosyal ilişkilerde bana derin yaralar açmasına neden oluyordu.

Tabi o bataklık içerisinde ufak ufak şüphe ediyorsun bu illetten mi bu hale geldim diye ama artık bağımlı olmuşsan fark etsende durumu pek bir şey ifade etmez hale geliyor. Çünkü bağımlılık öyle bir şey ki sen girmişsen o cendereye gerçekten istemedikçe ama gerçekten tüm samimiyetinle istemedikçe bırakmıyor seni.