ölüm

1 yıl içinde hem anneannemi, hem babannemi hemde kendimden daha çok sevdiğim birini kaybettim. Babannem öleli 2 hafta oluyor, mezardayken 8 yaşındaki kuzenim ağlayarak sarıldı toprağına babannemin. Üstündeki ceketi çıkarıp toprağın üzerine örttü ağlayarak. Sonra bana baktı. "Abla sen çok güçlüsün kaldırsana şu toprağı, sarılamıyorum ona." Dedi, göz yaşlarımı tutmaya çalıştım o sıra. Sonra "niye koydun ceketini toprağa?" Diye sordum. Bana baktı "O orda üşür abla." Dedi. "Nolur çıkar onu ordan orası çok soğuk."

içim gitti lan. Yemin ediyorum ki öldüğümü hissettim. Arkamı dönüp ağladım. Ne olursa arkada kalana oluyor arkadaşlar. O yüzden ölüm gelmeden kimi kırdıysanız, üzdüyseniz özür dileyin. Ben kaybetmekten yoruldum, kaybettiklerime bir kez olsun "Seni seviyorum." Demediğim için her gün kendimi yiyiyorum, bir sürü kötü alışkanlığım var. Yapmayın. Kalp kırmayın, ölüm var. Ölüm varken aşk acısının lafı bile olmuyor. Ölüm kadar hiç bir şey yakmıyor arkadaşlar. Hiçbir şey.