lise 4. en gibik lise yılı. ygs lys derken bin bir curcuna. genel olarak çalışkan bir öğrenci değilim. yannan kafalılığımdan olsa gerek, neyse.

sınıf tm'ye geçip okul değiştirenler yüzünden azala azala 10 kişi kalmış. 10 kişi amk. sayısal iyi sınıf olunca da sıkıntıdan birbirimizi gibeceğiz muhabbet edecek kimse yok. ben köşemde yaşıyorum. x diğer uçta. birbirine küs 2 velet gibi ilk haftalarımızı geçirdik. aramızda tek bir iletişim yok. birbirine sırlarını, sorunlarını anlatmış; evrenin işleyişi üzerine saatlerce felsefik muhabbetler yapmış iki kişi merhabalaşamıyor bile.

bir tenefüs köşemde uyurken z'yi duydum. dinlediğimden değil. gibik sınıfta tenefüste bile konuşan kimse olmadığından. "niye gidip konuşmuyorsunuz?", x'in cevabı şu oldu "o benimle konuşmak istemiyor". o haftanın sonu mantığımı gibip atan duygularıma bir daha yenik düştüm ve yanına gidip kelimesi kelimesine "yazın başında attığın bir mesajı yanlış anladım, babamla ilgili sorunlarda çok takılıyorum, daha sonra fark ettim ki şakayla karışık ciddi olmayan bir şey söylemişsin. tavrım için özür dilerim amacım sana kötü şeyler yaşatmak değildi" dedim. surat ifadesi "ne demeye geliyor yaptıkları yetmedi mi" sorgulayıcı bakışını kaybetmedi söylediklerimden sonra. ama içten içe gülüyordu. yüzü değişmese bile cümleleri ele veriyordu onu. 2 hafta sonra yine barışmıştık.